چیرۆک/ درمی دابڕان… جەلال عەبدوڵڵا
کاتێک چوومە ناو چیشتخانەکە، چەند قاپێکی شکاوم بینی لەسەر کاشییەکان. دەستم کرد بە کۆکردنەوەیان خاولییەک هەڵواسرا بوو نیووەی ڕەش هەڵگەڕا بوو سمێڵی باوکمم بیرکەوتەوە کە دووکەڵی جگەرە بۆری کردبوون، خاولییەکەم لابرد، وێنەی مەسیح م بینی لە ناو چوارچێوەیەکی خڕ دا شێوەکەی لە سەعاتەکەی باخەڵی باپیرمی دەکرد بە زنجیرێکی درێژەوە قایم کرا بوو، بەشی دواوەیی وێنەی ئەو کچە بوو کاری دەکرد لەگەڵم دا (ئەلیسا) من وەک چۆن یەکەم جارم بوو سواری شەمەندەفەر ببم هەرئاوا یەکەم جار م بوو مەدالییای لەو چەشنە ببینم. ئاخر من قەرەچێکی ڕۆژهەڵاتیم، غەریبم، نامۆم بە خۆم، کاری ڕۆژانەی من کۆکردنەوەی پارچەکانی خۆمە لە ناو کۆڵانەکانی غوربەت و دابڕان دا.
درماتیت جداسازی
وقتی وارد رستوران شدم چند تا ظرف شکسته روی صندوقدار دیدم. شروع کردم به جمع کردنشون، يه حوله نصف سياه آويزون شده بود، و سبیل پدرم را به یاد آوردم که سیگار می کشید، حوله را برداشتم، تصویر مسیح را در قاب گردی به شکل ساعت باد دیدم. موهای پدربزرگم در زنجیره ای بلند بسته شده بود و قسمت پشتی تصویر دختر با من کار می کرد. الیاس با من کار می کرد که من اولین باری بودم که سوار قطار شدم و این اولین بار بود که مدالی مثل این را می دیدم. اما من یک کولی شرقی، غریبه، غریبه با خودم هستم و کار روزانه ام این است که قطعاتم را در خیابان های غربت جمع کنم و از هم جدا کنم.
